कला/साहित्य
कविता - ठाऊँ
शनिबार, असार ३२, २०७९
कविता - ठाऊँ
- हेमन्त गिरी
हजुरले त सजिलै भनिदिनुभयो-
छोरी मान्छे भएपछि ठाऊँमा बस्नुपर्छ !
तर मैले
त्यो ठाऊँ नै भेटाउनै सकिन कहिल्यै !
जीवनमा पहिलो हुनु छ भनी
स्कूलमा अघिल्लो बेन्च रोजें !
मास्टरकै गिद्दे नजरहरुले
पछाडि सारिदिए, ओझेलमा पारिदिए !
ईश्वरले त ठाऊँ बताइदिन्छन कि भनी
मन्दिर पुगें !
आफ्नै लिंग मुनि
म जस्ता म हरुलाई घोप्ट्याइरहेको देखेपछि
परम्परा संग विरक्तिएर घर फर्कें !
घरका दिवारहरुलाई सोधें,
संघारहरुलाई सोधें-
कहाँ हो मेरो ठाऊँ ? भनी !
आमाका विवश आँखा संग डराए जस्तो
बाबाको डरलाग्दो बोली संग घबराए जस्तो
मौन बसी दिवारले छेकिरह्यो
समय तोकी संघारले रोकिरह्यो !
बजारले बरु कहिलेकाहिं
ठाऊँ देखाइदिन
खोजेजस्तो गरेथ्यो काँचका पर्दाहरुमा
नग्नता र निर्लज्जताका शर्तहरु सहित,
मैले मानिन !
कार्यालयले
या त रूप बेच्न मिल्ने
‘फ्रन्ट डेस्क’ देखाइदियो,
या रस चुस्न मिल्ने
‘सेक्रेटरियट’ कक्ष !
राज्यले कैलै शतमा हिसाब गरेन,
सधै प्रतिशतमा बाँढिरह्यो !
समाजलाई दोष कति मात्र दिइरहनु?
यसले त कैलै
सभ्यताको आधा हिस्सा नै मानेन !
जन्मेको दलान तेरो होइन भन्छन
खेलेको आँगन तेरो होइन भन्छन
ठिकै छ नि त,
सम्झौताको त्यो नयाँ ठाऊँलाई
मेरो बनाउँला भनेर
रुँदै रुँदै गुँड छोडी हिंड्दा पनि
सहनाईहरुले गीत बजाइदिन्छन-
नरोई नरोई ‘पराइघर’ जाऊ है भनेर !
खासमा मेरो ठाऊँ हो चाहिं कहाँ ?
जिम्मेवारीको जेठी औंला,
समाजको चोर औंला,
अवसरको माझी औंला,
बन्धन र वाचाहरुको साइँली औंला,
अनि
अधिकारको पुछारे औंला..!
यिनै पाँच औंला भित्रको
कैदखाना हो मेरो ठाऊँ !
यतिबेला मेरो पेटभित्र
म जस्तै एउटा म
बाहिर आउनलाई मुट्ठी कँसिरहिछे !
म उसलाई
बाहिर नल्याउनलाई मुट्ठी कँसिरहेछु !
भनिदिनूस्,
हजुरले मुट्ठी फुकाइदिनुहुन्छ ?!
उसलाई ठाऊँ देखाइदिनुहुन्छ !
कि..
मुट्ठी संगसंगै,
ऊ बेरिएका आन्द्राहरु पनि कँसूँ मैले ?!
कहिले सम्म लडिरहने
जननी र जीवनी एक आपसमै,
एउटा सानो ठाऊँको लागि
अन्त्यहीन युद्ध !
प्रकाशित मिति:
शनिबार, असार ३२, २०७९
प्रतिक्रिया दिनुहोस्
लोकप्रीय
थप कला/साहित्य
कविता : पश्चातापको चित्कार
बुधबार, चैत २७, २०८१
सिर्जना उत्सवमा घन्किए ठाडीभाका
शनिबार, चैत २३, २०८१
तिम्रो सत्ता ढल्नेछ
शनिबार, फागुन १०, २०८१
कविता : यो लिङ्ग कहाँ फेरिन्छ ?
शनिबार, माघ १९, २०८१
रुकुमकी दिपशिखा मिस युनिभर्सल नेपालको शीर्ष ६ स्थानमा, भोट गर्न अपिल
शुक्रबार, असोज ४, २०८१
‘मुकाम रणमैदान’लाई २०८० सालको मदन पुरस्कार
शुक्रबार, भदौ १४, २०८१
कविता : अधुरो प्रेम
शनिबार, जेठ १२, २०८१
कविता : म पनि हिँडे साथी !
शनिबार, जेठ ५, २०८१